Trots op eigen werk! Dat willen we je graag laten zien. Lees hier verhalen van medewerkers en ervaringen van (oud-) cliënten.
Nina en haar kinderen hebben ruime ervaring met verschillende hulpaanbieders binnen de jeugdzorg. Ook heeft zij ervaring met de hulpverlening van de Mutsaersstichting. Hier deelt ze haar verhaal en ervaringen.
Ik groeide op in een zogeheten ‘multi problem’ gezin. Er was zowel bij mijn ouders als mijn broer sprake van verslavingsproblematiek en er kwam in de familie seksueel grensoverschrijdend gedrag voor. Ik heb me nooit echt op mijn plek gevoeld binnen de familie. Met mijn ouders had ik geen hechte band, echt gesteund voelde ik me niet. De verbinding ontbrak. Ik was van nature angstig en werd nergens voldoende in begeleid.
Mijn vader uitte zich in mijn beleving altijd kritisch en legde de schuld gemakkelijk buiten zichzelf. Zelfreflectie is iets dat hij niet kende. Toch keek ik op de een of andere manier tegen hem op.
In mijn puberteit werd ik verliefd en op mijn achttiende raakte ik zwanger van mijn eerste kind Nick. In de zwangerschap en in het eerste jaar van Nick’s leven was er vanuit mijn ex sprake van geestelijke mishandeling. Dit ontaarde op een gegeven moment in gewelddadig gedrag richting mij. Geregeld vloog het glas me om de oren of bedreigde hij me met een mes. Ik kan me nog herinneren dat ik Nick als baby op de arm had en mijn ex met een televisie boven zijn hoofd stond en van plan was die naar me te gooien. Nog voor Nick één jaar was verbrak ik de relatie.
Als je er alleen voor staat, ga je als vanzelf in de overlevingsstand. Ik wilde er alles aan doen mijn zoon op een veilige manier te laten opgroeien. Mijn ex probeerde dat echter op alle mogelijke manieren te beïnvloeden. Hij bleef me stalken en onrust zaaien op een hele akelige manier. Ik leefde in angst en onzekerheid.
In de opvoeding investeerde ik in duidelijke waarden en normen. Beleefd zijn, rekening houden met elkaar, bijvoorbeeld. Ik liet mijn zoon wat vrijer en probeerde zijn zelfstandigheid op jonge leeftijd al te bevorderen, zeer waarschijnlijk omdat ik zelf pas laat op eigen benen kon staan. Achteraf gezien had hij veel meer baat gehad bij duidelijke kaders en grenzen, maar ik had destijds geen voorbeeld of rolmodel waar ik van kon leren. Ik had geen stabiel netwerk om op terug te vallen en had vaak het idee dat ik er als jonge moeder alleen voor stond.
Nick is in de basis een ontzettend lief kind. Toch vertoonde hij als jong kind al opstandig gedrag. Op de kinderopvang werd zijn gedrag zorgelijk genoemd, ook omdat er blijkbaar sprake was van afwijkend seksueel gedrag. Omdat hij op jonge leeftijd op dat gebied al veel had meegemaakt en gezien, maakte ik me daar wel meteen zorgen over. Op de basisschool kon Nick moeizaam mee met de lessen. Met één juf had hij een klik. De rest van de leerkrachten veroordeelde zijn gedrag, zonder verder te kijken, wat tot nog meer probleemgedrag leidde.
Na enkele onderzoeken bij verschillende instanties werd ik in contact gebracht met de Mutsaersstichting. We kozen er voor een combinatie van onderwijs op de Wijnberg en deeltijdbehandeling op een leefgroep.
De sociotherapeuten op de leefgroep ervaarden we als vriendelijk, open en toegankelijk. Ze sloten aan bij de behoeften van mijn zoon.
Hij werd er gezien en gehoord en dat zag je terug in zijn gedrag, dat geleidelijk aan stabieler werd. Er werd onderzocht en ontdekt dat hij op sociaal/emotioneel gebied lager functioneert dan zijn leeftijdsgenoten. Hij werd in veel situaties dus overschat en dus overvraagd.
In een intensieve periode als alleenstaande moeder ontmoette ik een nieuwe liefde. Ik viel voor zijn stoere voorkomen en accepteerde zijn pittige karakter. Hij had problemen op sociaal/emotioneel gebied. We kregen samen een zoon, Jason. De problemen verergerden en dat ontaardde opnieuw in huiselijk geweld. Mijn beide kinderen hebben toen veel gezien en meegemaakt wat ik ze graag had willen besparen. De relatie heb ik uiteindelijk met veel moeite beëindigd.
Doordat de vader van Nick een rechtszaak startte om omgang met onze zoon te krijgen, kwamen we als gezin in contact met de Raad van de Kinderbescherming. De raadsvrouw die het onderzoek leidde, had haar vooroordelen en uitte zich partijdig ten nadele van mij als moeder. Dat vond ik pijnlijk en frustrerend. Toen zij een fout maakte en het onderzoek door iemand anders moest worden overgenomen, kregen we gelukkig te maken met een raadsman die objectief te werk ging. Daarnaast was deze raadsman tijdens het onderzoek getuige van agressief gedrag van mijn ex en werden de fouten die er gemaakt waren, rechtgezet en de omgang ingetrokken.
Als alleenstaande moeder van twee probeerde ik alle ballen in de lucht te houden. Ook Jason ontwikkelde zich op een manier die extra aandacht behoefde. Mijn beide kinderen doorliepen verschillende vormen van hulpverlening op meerdere punten in hun leven waarin ze allebei hun eigen trajecten volgden. Binnen die trajecten was er ook ruimte om mezelf te ontwikkelen in mijn moederrol.
Zo leerde ik niet alleen over het gedrag van mijn kinderen, maar ook te reflecteren op dat van mij. Bijvoorbeeld dat mijn eigen opvoeding en de problemen die zich in mijn jeugd voordeden mij hebben gevormd en dat ik dat onbedoeld heb geprojecteerd op mijn kinderen. Ook leerde ik dat het gedrag van mijn kinderen niet alleen in hen zit, maar vooral ook gevoelig is voor in welke omgeving ze zich bevinden.
Voor Nick, en ik denk voor elk kind in de zorg, is het erg belangrijk dat er een klik is met de hulpverlener. Als dan door omstandigheden de hulpverlener moet worden vervangen, lijk je van voren af aan te moeten beginnen. Dat vind ik niet bevorderlijk voor een behandelproces. Ook wachtlijsten behoren tot de realiteit binnen de hulpverlening. Dat heb ik ervaren toen een van mijn kinderen voor een behandeling werd aangemeld, en deze maanden op zich liet wachten.
Inmiddels ben ik getrouwd met mijn nieuwe partner. Ook zij kent sociaal emotionele problemen en dat botst regelmatig met mijn kinderen. Ik denk heus wel dat er een bepaald patroon te ontdekken valt in de partners die ik kies. Wellicht neem ik die zorgende rol graag op me, omdat ik in de basis een bepaalde veiligheid heb gemist en ik blijf verlangen naar een stabiele thuissituatie.
We hebben als gezin veel geleerd en we werken hard aan stabiliteit. Nick is nu bijna volwassen. Overvraging ligt nog altijd op de loer en ook is hij beïnvloedbaar. Dat heeft in het verleden wel eens tot incidenten geleid. In de basis zie ik nog steeds die lieve jongen die welwillend is, hard werkt voor zijn geld en die op zijn manier een eigen leven wil opbouwen. Wat daarvoor nodig is, weet ik inmiddels heel goed. Ik probeer dit in samenwerking met hun verschillende leefmilieus aan te brengen. Het netwerk moet kloppen en aansluiten bij elkaar, en dat is een uitdaging, maar niet onmogelijk.
Uiteindelijk wil ik, net als andere moeders, het allerbeste voor mijn kinderen, daar zal ik onophoudelijk voor blijven vechten.
