Trots op eigen werk! Dat willen we je graag laten zien. Lees hier verhalen van medewerkers en ervaringen van (oud-) cliënten.
Vandaag, dinsdag, begint mijn werkdag om 8.45u met een teambespreking. Deels ontmoeten we elkaar live in ons kantoor in de Generaal de Bons Kazerne in Grave. Een deel van het team voegt online in, omdat zij ook een aantal uren in de week elders voor de Mutsaersstichting werken. Gedurende 45 minuten bespreken we met elkaar de individuele casussen van onze cliënten. Eventuele nieuwe aanmeldingen worden besproken en verdeeld.
Huisbezoek
Na dit overleg loop ik mijn vertrouwde wandeling van 5 minuten richting het AZC in Grave. Hier heb ik een huisbezoek bij een gezin dat uit Syrië komt en al een aantal maanden op dit AZC verblijft. Ik word warm welkom geheten en krijg thee aangeboden. Ik bel de tolkentelefoon en via de tolk bespreken we met elkaar hoe hun week is geweest. Hoe het gegaan is met de afspraak die we vorige week gemaakt hebben. Namelijk dat ze hun dochter van 9 jaar helpen om zich groter en meer zelfverzekerd te voelen. In dit AZC kan ze iets meer losgelaten worden en kunnen ouders haar meer dingen zelf laten doen. Ouders noemen mooie voorbeelden van deze week, waarin dit gelukt was en ook waarin dit (nog) niet gelukt was. Deze bespreken we gezamenlijk. We sluiten ons gesprek af en maken een afspraak voor volgende week.
Ik wandel terug naar ons kantoor. Ik werk mijn mail bij en reageer op de appjes die ik ontvangen heb. Daarna ga ik met een collega lunchen.
Bezoeken gezin
Na de lunch komt er een moeder met haar twee kinderen naar onze therapieruimte. De kinderen spelen eerst zelf en ik praat met moeder over hoe het met haar is. Moeder ervaart op dit moment heel veel stress vanwege haar interview dat ze met de IND heeft. En de onzekerheid die weer opspeelt over het wel of niet in Nederland mogen blijven. Nadat moeder haar verhaal heeft gedaan, gaan we nog met zijn viertjes spelen.
Het is mooi om te zien hoe, ondanks alle stress bij moeder, ontzettend veel plezier moeder en haar kinderen samen kunnen maken. Wat een veerkracht!
Ik loop samen met het gezin terug naar het AZC. Op de terugweg hoor ik van de kinderen welke Nederlandse woordjes ze kennen. En we proberen ze ook aan moeder te leren.
Dan ga ik op huisbezoek bij een ander gezin uit Syrië. Als vader de deur opendoet zie ik al aan zijn gezicht dat hij het moeilijk heeft. Ik laat los wat we vandaag zouden gaan bespreken en ga eerst thee drinken met vader. Dan begint hij te vertellen over de nachtmerries die hij iedere nacht heeft en hoe moe hij is. Ik luister naar vader en erken hem in zijn gevoelens. Daarna opper ik de mogelijkheid voor EMDR-behandeling bij mijn collega, omdat dit hem in het hier en nu zou kunnen verlichten. Vader moet er even over nadenken. Ik zeg dat dat helemaal goed is en ik geef aan dat ik er de volgende afspraak bij hem naar kan informeren. Dit vindt vader prettig. We drinken samen nog een kop thee en ik bedank vader voor het vertrouwen dat hij in me heeft.
Tijdens mijn wandeling terug naar kantoor laat ik mijn gesprek met deze vader nog even rustig bezinken. Terug op kantoor maak ik mijn verslaglegging van de gesprekken van vandaag. Tenslotte pleeg ik nog een telefoontje met de docent van een jongere die bij de Mutsaersstichting in behandeling is.
Aan het eind van de dag, stap ik met een tevreden gevoel in de auto naar mijn eigen gezin.
